|
Bieskaniečnaje...
|
|
Naśladavańnie
|
Kałi ŭ pieršy ja raz abyjšoŭ hety kraj,
Viečna žyci prystaŭšy, mahiłaj zabyty,
Ja ubačyŭ tut horad, pryhožy, jak raj,
Ŭvieś zimovymi kosami sonca abłity,
Byccam srebnaju ryzaj akryty śniahami,
Z svajoj vieraj, zakonam, z svaimi bahami.
Pasiaredzinie kniazievy choram stajaŭ
I vuzorami dziŭnymi, zołatam źziaŭ.
Zvany chvalaj niaśłisia z vysokich zvanic,
Niby kraski u połi ci błisk zaranic –
Tak harełi ahniami apratki ludzioŭ,
Što pa vułkach da kniazia jšłi z roznych bakoŭ...
I kałi ja spytaŭsia, prachodziačy tam:
“Ci ŭžo mnoha hadoŭ hetym vułkam, ścianam?”
Adkazaŭ mnie adzin z hordym błiskam vačej:
– “Viečna byŭ jon, naš horad, za ŭsio pryhažej!”
Čas išoŭ, išłi hady,
Ja iznoŭ, pryšoŭ tudy.
Ŭsio prapała... I choram, zvańnicy, ravy,
Ŭsio prapała i tolki łuhi dy pałi
Ja ubačyŭ biaz konca, biaz kraju ŭdałi,
Asypanyja łaskaju kosaŭ-vahnioŭ,
Što nas buduć łaskać jašče sotni hadoŭ...
Lohki vietryk da noh pachilaŭ mnie travu,
Vočki sinich zvanočkaŭ hladziełi ŭharu,
Tam – stakratki bialełi hustoju ścianoj,
Hudzieŭ bas załacistych siardzitych šmialoŭ,
Tam – siniełi by nieba viasnoj, vasilki,
Dy kruciłiś nad kraskami ich matylki.
Zachacieŭ ja raźviedać, dzie horad stary,
Jak daŭno u travie ad viačerniaj zary
Tolki kraski šapočuć adny miž saboj,
Zavarožany nočnaj tajemnaj cišoj.
Ściep maŭčaŭ... Tolki vietryk, što tvar mnie łaskaŭ,
Adlatajučy ŭdal, ledźvie čutna skazaŭ:
– “Jak daŭno tut niama ni ludziej, ni daroh,
Jak daŭno tut pałi, – znaje viečnaść, dy boh!”
Čas išoŭ, išłi hady,
Ja iznoŭ, pryjšoŭ tudy...
Abiarnułiś pałi ŭ ciomny les viekavy,
Dzie hałinki niby-to sklapieńnie splałi,
Dzie zialonyja mchi zalahłi pielanoj,
Čyrvaniełi sunicy pad stromkaj sasnoj,
Dzie viaršyny duboŭ zahladałi ŭ błakit,
Nad staŭkom pachilałasia viećcie rakit,
Dzie rusałki ŭnoč kosy časałi svaje,
Dzie piaśniar-sałaviej vitaŭ pieśniaj mianie.
Ja skazaŭ šerym ptuškam, prysieŭšy na mchi,
– “Vy skažecie, daŭno tutka bor staŭ hłuchi?”
– “My nia skažam, ź biarozaŭ spłyłi hałasy!
Bo za viečnaść starejšyja, našy lasy!”
Čas išoŭ, išłi hady,
Ja iznoŭ, pryšoŭ tudy.
Srebra chvalaŭ spakojnych, by lustra lahło,
Pakryvajučy sosny, i chvojki, i ŭsio.
Kala bierahu pleśnia vianočkam išła,
A dalej biez kanca ŭdal, ušyrki, ŭbaki,
Šalaściełi ściabły niahustoj asaki,
Dy błiščeła, iskryłasia ŭ soncy vada.
U prybiarežnych zaroślach, u čoŭnie starym
Rybaka ja ubačyŭ z načyńniem svaim.
U placionaj kašołcy ŭžo biłiś ab dno
Šmat siarebranych rybak, – dabyča jaho.
Padyjšoŭ ja błižej i spytaŭsia: “skažy,
Ci daŭno užo voziera bačyš tut ty?”
Ahladzieŭsia stary, uśmiachnuŭsia čahoś:
— “Jano viečna było, jak i siońniejka joś!”
Čas išoj, išłi hady,
Ja iznoŭ, pryjšoŭ tudy.
Zamiest chvalaŭ cichich ź pieny biełaj kajmoj
Ja ubačyŭ bałoty ź iržavaj vadoj...
Pusta, hłucha i nudna... Ni dreŭca ŭdałi,
To – bałoty, vada, to – piaski dy piaski...
Chmarny dzień mnie u vočy markotna hladzieŭ,
Kazki travam pažoŭkłym kazaci nia śmieŭ.
Vieras ssušany, – j toj svaje kraski chavaŭ,
Tolki viecier nad miejscam praklatym stahnaŭ.
Ja prysłuchaŭsia k žałasnym stohnam jaho
I pačuŭ ŭ ich adkaz na pytańnie svajo:
– “U hetym kraju bałoty, vada dy piaski
Zalahłi z utvareńnia Pradviečnym ziamłi!”
Čas išoŭ, išłi hady,
Ja iznoŭ pryšoŭ tudy.
I spatkaŭ ja na miescy bałotaŭ hłuchich
Znoŭ pryhožaje miesta... Šmat vułak kryvych
Tam z šyrokimi, śvietłymi sietku plałi,
Biełych choramaŭ cieni na chvałi lahłi
Cichavodnaj raki, što praź miesta płyła,
Ab im słavu daloka pa śviecie niasła.
Zakryčaŭ ja tady: “dzie pałi, dzie lasy,
Lustra voziera, mhła miž piaskoŭ pałasy?
Dzie usio?” I pačuŭ ja spakojna adkaz:
— “Horad naš byŭ i jość, što pytaješsia nas?”
Chaj iduć viaki, hady,
Ja iznoŭ prydu tudy...
1922.
|
|
